خیره ( اسم داستان )

بعد از سه چهار ماه پذیرفتم که عاشقش شدم. اون خندیدنش توی دوربین من و علامت ویکتوری که با دستش نشون داد مثل قلمزنی اصفهان نقطه به نقطه روی لکه ی زرد چشمم حک شده بود. چشمم رو که میبستم میخندید و پیروز میشد. میخندید و پیروز میشد و یه کاسه سرب داغ یهو میریخت پایین. قلبم خالی و سبک میشد ولی دلم سنگین و مشوش. حالا باید دنبال راهی میگشتم که میدیدمش. دیدنش زیاد مهم نبود. بلکه دیدن من برای من مهم بود. باید خودمو نشونش میدادم. بعد از شش ماه دست و پا زدن دیدمش. و اون منو. خیلی کارها کردم تا بفهمه و فهمید. و این برای آخرین بار بود که دیدیم همدیگر رو. بعد از اون جریان سه سال گذشت. بارها سعی کردم فراموشش کنم. نشد. بارها سعی کردم ببینمش نشد. اون دانشجوی لیسانس بود توی بابلسر و هر وقت میرفتیم خونشون اون شهرستان بود. و هر وقت میومدن باز هم شهرستان بود.بعد من دانشجو شدم.و وقتی اون میومد خونه ی ما من شهرستان بودم و وقتی ما میرفتیم خونه شون من بازم شهرستان بودم. توی خوابگاه دمر روی تخت میخوابیدم و تک کاست درست و حسابی که داشتیم و ابی بود گوش میکردیم و گاهی آسف هم از اتاق بغلی میگرفتم و مدتها و شاید دهها بار این کاستها رو توی واکمن بر میگردوندم. خیره میشدم به سوختگی روی موکت کف اتاق یا مگسی که روی شیشه با کتاب " گیرنده شناخته نشد " له کرده بودم و خشک شده بود و سیاه شده بود. یا اگر محمد تو اتاق بود و موقع درس خوندن بیخ دیوار مثل قورباغه مینشست به سوراخ شکافته شده خشتک شلوارکش خیره میشدم. ساکن و بی حرکت می افتادم توی اون غربت. صبح ها بچه ها با همون شلوار گرمکن و یه تی شرت آبرومندانه جمعم میکردن و میبردن دانشگاه که تقریبن پونصد متر با خوابگاه فاصله داشت و خارج از شهر بودیم. سرکلاس دستم رو میزدم زیر چونه م و خیره میشدم به کرکهای مشکی روی ادامه  ستون فقرات اون پسره کاشانیه. تپل بود و تی شرتش موقع نشستن میرفت بالاتر. گاهی که میخواسم آهی بکشم و سینه م باز بشه یا دردی از سنگینی همون سرب داغ احساس میکردم سرم و بالا میآوردم و خودکارم رو می کشیدم روی همون کرکها. یه خط آبی. بر میشگت و نگاهم میکردو تی شرتش رو میداد پایین تر. نگاهی به استاد میکردم و دوباره سرم رو میگذاشتم روی میز و به همونجا خیره میشدم. وقتی بر میگشتیم بچه ها دسته جمعی ابی میخوندن و من لبه ی آسفالت خیابون رو میگرفتم و می اومدم. پنجره ی خوابگاه بزرگ بود از کف شروع میشد. جای من اونجا بود. پرده رو کنار میزدم و خیره میشدم به دورترین چراغی که روشن بود تا اینکه خاموش میشد. بعد ستاره ها تا هوا روشن میشد و ستاره ها خاموش میشدن. بعد خوابم میبرد. بالاخره وقت برگشتن میشد. به امید دیدنش.  هر چی داشتم رو بچه ها میریختن توی ساکم  با مشت و لگد و زوری زیپش رو میبستن و پرتم میکردن توی قطار. از دستم خلاص میشدن. کنار پنجره مینشستم و اون میز کشویی رو میکشیدم بیرون روی اون ولو میشدم. کوههای لایه لایه رو میدیدم که انگار هر چی دورتر میشن توی مه فرو میرن و رنگشون زرد تر میشد. سیمهای تلفن و برق که میومدن پایین و میرفتن بالا و اینقدر بالا و پایین میشدن تا اینکه چند تا کلاغ روشون مینشستن و میریدن و دوباره بالا و پایین میشدن.بعد از ناهار توی قطار همه کفشهاشون رو در می آوردن و بوی جوراب توی کوپه میپیچید. هیچ وقت این بو برام به این خوشایندی نبود. انگار اون کاسه ی سرب رو فراموش میکردی تا خفه نشی. نفسم رو بس میکردم و میرفتم بیرون و توی راهرو مینشستم. مسافرها دائم در رفت و آمد بودن و وقتی رد میشدن زیر لب چیزی میگفتن. آخه بدترین قسمت بدنشون از جلوی دو تا تخم چشمهای من رد میشد و شرمشون میشد. ولی برای من مهم نبود. وقتی رد میشدن ادامه ی رفتنشون رو نگاه میکردم. خیره ی خیره. وقتی میرسیدم خونه هر طور بود با ناامیدی برنامه مهمونی رفتن  خونه ی اونها رو جور میکردم. ولی اون نبود. هیچ وقت نبود. توی یکی از راحتی هاشون فرو میرفتم و به جای خالی ناف بزرگ پدرش که از زیر پیراهنش قابل تشخیص بود خیره میشدم.  یا به در رفتگی جوراب مادرش که امتدادش تا زیر دامنش رو تصور میکردم. یا دکمه ی باز اولین جادکمه ای نشکافته ی شلوار داداش کوچیکش که یه خالی بند درجه یک بود. یا به جوش کوچولوی روی سینه ی باز خواهر بزرگه که هرکاری میکرد پیراهنش بالاتر وایسته تا سینه پوشیده تر باشه نمیشد و وقتی یادش میرفت جوشه انگار بزرگتر میشد. ساعت ده که میشد از بابلسر زنگ میزد و با مادرم سلام و احوال پرسی میکرد و عذر خواهی میکرد که نتونسته بیاد. بین گوش مادرم و گوشی تلفن هیچ فضای خالی نبود. موقع برگشتن به خونه سرم رو میگذاشتم روی صندلی غقب و چراغها از روی صورتم رد میشدن. میشمردمشون تا برسیم. شب تا صبح بیدار میموندم تا دم صبح از خواب میمردم.دوباره بر میگشتم ولایت غربت و همون خیره گی ها. مگس و کرک و شکافتگی خشتک و چراغ و ستاره و ...بعد از سه سال بالاره انتظار به پایان رسید. عکسهاش رسید به دستم. شلوار سبز و مانتوی سفید و دمپایی تابستونی سبز. یه دفتر ازدواج بزرگ روی پاهاش و قلم به دست در حال امضا کردن. یه پسره اتو کشیده و کراواتی داشت به نوک قلمش خیره نگاه میکرد. از زاویه ی دید من هنوز صورتش خوب معلوم نبود و چاره ی نداشتم به سایه ی دفتر ازدواج روی زانوهای بهم چسبیده ش خیره بشم. سایه ای که انگار تاریکتر میشد. عکس بعدش چندیدن نفر تور روی سرش گرفته بودند. باز هم سرش پایین بود و داشت به لبهای باز و بی حرکت یه مرد ریشو گوش میکرد. و هون پسره تمام رخ داشت به دوربین نگاه میکرد.