برای سوژه‌ی متفاوت بودن خالص نوشته شده است....
تاریک است، به سختی نفس میکشم. اینجا یک مکعب مستطیل است. دو تا از اضلاع آن نسبت عدد طلایی دارند. گوشه‌های نوک‌تیز، دقیقاً 90 درجه را در سه صفحه رعایت کرده‌اند. یال‌ها ظریف و لبه باریک هستند. از هرجای جعبه که به جای دیگر می‌روم، به هیچ چیز جز دیواره‌ها برخورد نمیکنم. باید خودم تنها در این جعبه باشم. آن وقت که چهار گوشه را روی هم آورد هم، جز من هیچی اینجا نبود. وقتی درش را بست و وقتی هم که کادویش کرد و جلوی آخرین شعاع‌های کمرنگ نور را گرفت؛ هیچی جز من اینجا نبود. میدانم که دورش ربان سپید پیچیده و به آن عطر یاس مالیده است. حتی وقتی که جعبه را می‌برد تا به آن دختر بدهد، هیچی جز من اینجا نبود....
تاریک است، به سختی نفس میکشم. بالا گرم است، پایین سرد. شاید برای همین است که هوا جریان ندارد. جورِ هوا را برای انتقال گرما، من میکشم؛ سرخ شده‌ام، ملتهب شده‌ام، اما دوام دارم. سکوت میکنم، سرم پایین است، این یک تجربه است؛ الآن لحظه‌ی اوست. بیرون هوا سرد است، باران هم می‌آید؛ چتر آبی من خیس شده است. کاپوچینو فندقی است، مثل چشم‌های هیز مرد گارسون.... دستهای دختر سرد است، دستهای او گرم؛ به بهانه‌ی تجربه کردن دستهای هم، دستهای او را گرم میکند –دست‌ها به هم نزدیک شده‌اند، سعی میکنم کمی دورشان کنم؛ من در این قوس، تصعید می‌شوم....
تاریک است، به سختی نفس میکشم. با اینکه باد پاییزی پیچ و تاب می‌خورد و برگ‌های خشک روی زمین را به بهانه‌ی برگ‌های پاییزی به هوا می‌برد و سوز سرد باد، از فاصله‌ی خالی بین موهایم، سرم را می‌ساید؛ به سختی نفس میکشم. صدایی می‌آید و صدایی که پاسخش را میدهد. من شاید بخشی از طبیعتم که روی کاغذ نشسته است، یا برگی روی آن صندلی اجاره‌ای قرمز. آنقدر سنگینم که با باد نمی‌توانم بگریزم و آنقدر کوچکم که در این تاریکی، چشمی مرا نمی‌یابد. فریاد که میزنم، باد آن را می‌برد. اینجا خیلی غلیظ است. نمی‌دانم چرا آن برگی را که برداشت و خرد کرد تا اسکلت رگ برگ‌هایش بماند، من بودم....
تاریک است، به سختی نفس میکشم. همه جا آسمان دارد، اما آسمان ونک کمی فرق دارد. خواهر عصبانی است؛ گاهی از زیر چشمش در می‌روند. می‌گویم: "آنجا را...". آخر اینجا که هوا نیست او چه می‌شنود؟ صدای من سرد است، به گوش کسی نمی‌رسد. هوا خیلی سرد است، دستهای سفید او هم سرد، پسر آن را میداند. شال گرم است، فقط آن را، به او خواهد داد. دستکش‌های چرمی سرد درون مغازه‌اند؛ من در آنها جا مانده‌ام...
-بی‌خود، ناز نکن؛ خودت شکلاتی خواستی، می‌تونستی تو هم مخصوص سفارش بدی
-رضا، بیا با اون قاشقت از بستنی من بردار؛ اینگوشش دست نخوردست...من که برداشتم
-اینجا بستنیش محشره
-کاشکی منم شکلاتی سفارش داده بودم
-بعد از بستنی، با قهوه‌ی داغ چطورین؟ سیب‌زمینی هم که آخرشه...
-ولخرجی نکن، پولات به دردت می‌خورن
-کتایون که دست توجیبش کرد، بستنی‌ها رو حساب کرد، که چیزی نگفتید...برم پایین سفارش بدم
-پیشخدمته چرا اینجوری نیگام میکرد، انگار هرچهار تا قهوه‌ی تو فیشو قراره من بخورم!
-خوب با اون لپای گلی، دستای تپلی، و این دخترای مامانی، بایدم نیگا میکرد، آقا
-نکن! دردم می‌یاد...
-بچه‌ها خبر دارین مهسا نامزد کرده....
-قهوه فرانسه؟
-همینجا بذارید، ممنون
-شما حالتون خوبه؟
-بله؟
-ولش کن مگه نمی‌بینی گارسونه خله، از حرف‌های خودشم خندش می‌گیره
-برای فال که نباید این وری برش گردونی
-کتایون سخت نگیر، آقا دو تا قلب دارن!
-تو هم که آینده رو با قاشقت عوض کن.
-مریم، چت شده؟ امروز اصلاً حرف نزدی...
سرد نگاهم میکند : "اگر من حرف نزنم، شما سه تا بیشتر می‌تونین با هم حرف بزنین..."
اشک توی چشم‌هایم جمع می‌شود؛ در چشم‌های او هم. سرش را روی دست‌ها میگذارد و آرام گریه میکند. بلند می‌شوم بروم کمی دلداریش بدهم، پایم به صندلی گیر میکند و کف لژ پخش می‌شوم. نمی‌دانم الآن جای مریم گریه میکنم یا جای خودم. پیشخدمت می‌آید دستم را می‌گیرد، بلندم میکند، سرم را روی شانه‌اش میگذارد و دست‌هایش را دور کمرم حلقه میکند. روی شانه‌ی او هق هق میکنم. آرام که می‌شوم مرا به سمت میز باز می‌گرداند. برای نشستن، کمکم کند. می‌گوید: "الآن کدوم میخواد حرف بزنه؟" به صندلی خالی مریم اشاره میکنم، کمکم میکند تا روی آن بنشینم...
فرستنده: باران برای ملکه بهار
(بنا بر توضیحات فرستنده ایشان با آن بارانی که اینجا کامنت میگذارد هیچ نسبتی ندارد!)
Forgotten hopes
هدفون رو گذاشتم توی گوشم و دستام رو فرو کردم تو جیبهام. رفتم سر خیابون. کمی از سر چهار راه جلو رفتم و بعد برگشتم و نگاه کردم به چراغ ماشینها. اولی که چراغ زد دست رو گرفتم مستقیم. ایستاد: تا کجا؟
_ تا ولیعصر.
دنده عوض کرد و راه افتاد. بعدی آروم کرد و داد زدم ولیعصر. سرشو تکون داد که بشین. جلو جا داشت ولی میخواستم عقب بنشینم. یه خانم دیگه هم سوار بود. هنوز جابجا نشده بودم که بعدی در باز شد. یه خانوم دیگه بود. جا گیری کردم و خودمو جمع کردم. دوست ندارم تنم به تن زنها یا دخترها بخوره و اونها توی خیالاتشون متهمم کنن. راننده ضبطش رو روشن کرد. هدفون رو برداشتم که اگر آهنگش بهتر از آهنگای منه گوش کنم. همیشه از شنیدن آهنگهای پیش بینی نشده رادیو و پخش تاکسیها خوشم می اومده. "... واست از بهار میخونم / تو رو تنها نمیذارم / گرچه تنها جا میمونم / اگه تو شبای سردت / با خودت تنها میشینی / من برات میخونم از عشق/ تا که فردا رو ببینی / اگه همصدای اشکی / واسه آرزوی بر باد / من برات میخونم ای گل / نو بهارو نبر از یاد / همه دلخوشیم به اینه / که تو یادت موندگارم / گرچه عمریه که تو این دشت / یه خزون بی بهارم / "
غرق شنیدنش شدم و باهاش زمزمه میکردم. یه صدای زیر از بیخ گوشم کافی بود که صاف بنشینم سر جام. مثل وقتایی که میخوام روی برگه ی کنار دستیم رو توی امتحان پایان ترم نگاه کنم. راست مینشینم و و گردنم رو صاف میکنم تا بالاترین ارتفاع ممکن رو به دست بیارم و بعدش سرم رو میندازم پایین و از گوشه ی چشم نگاهش میکنم.
: شلوار جین پررنگ و چسبون و خوش پوش. با ناخن بلند مشکیش! روی زانوش میکشید. سعی کردم صدای ناخنش رو بشنوم. انگشتری که به انگشت شستش انداخته بود جلب توجه میکرد. یه رینگ بدون طرح و براق. نقره ایتالیا یا پلاتین؟ پشت دستش دایره دایره جای سوختگی بود و پوستش رو خراب کرده بود. جای سوختگی با سیگار بود. کمی به روبرو نگاه کردم تا تابلو نشم. دباره مراسم رو اجرا کردم و این بار با بهانه ی نگاه کردن به یه موسوی سفید که از کنارمون رد میشد سرم ر چرخوندم به طرفش. لبهای تیره و قلوه ای و جای خطهایی که توی صورتش بود و و ابروهای اصلاح شده و تر و تمیز. چشمهاش خمار بود و بیرون از اون پنجره براش جذاب نبود. نمیدید. فکر میکرد. خیالم راحت شد. دل سیر نگاهش کردم. پالتوی کبریتی تنگ پوشیده بود. پاهام رو جمع کردم تا یه وقت فکر نکنه نگاهش میکنم نظره بدی هم دارم...
(( از وقتی سوار شده همش از پنجره بیرون رو نگاه میکنه. بوی تند ادوکلنش رو باد میبره ولی هنوز دوام میاره. هدفونش ور از توی گوشش بیرون کشیده و با آهنگ پخش تاکسی زمزمه میکنه. پاهاش رو جمع کرده توی سینش و هر چند لحظه دستهاش رو قفل میکنه دور پاهاش تا خسته نشه. اگر این طرف رو نگاه کنه مبینمش. ))
خانومی که سمت چپم نشسته خودش ور رها کرده و هی پاهاش به پام میخوره. می ترسم یه وقت برگرده بزنه تو گوشم. شایدم از اینا باشه که براشون این چیزا مهم نیست. ولی از اوناشم دیدم که برای اینکه خودی نشون بدن از این تیریپا ور میدارن. ولی اعتنایی نمیکنم و خودمو بیشتر جمع میکنم. دوست ندارم نگاهش کنم یه وقت توهم برش داره. شاید داره علامت میده. من که ازش خوشم نمیاد. مگه اصلن دیدمش که خوشم میاد یا نمیاد؟ یه کادیلاک هشتاد داره رد میشه . منم باهاش رد میشم تا ببینمش. سرمو میندازم پایین داره بر و بر منو نگاه میکنه. انگار آشناست. من نشناختمش. شاید اون میشناسه. بر میگردم طرف پنجره ی راست و به خطهای روی صورت این یکی نگاه میکنم. نگاه قبلی روم سنگینه. یعنی هنوز داره نگاه میکنه. ناخنم رو میکشم روی شلوارم و صدای خرت خرتش رو در میارم. این یکی ساعتش رو نگاه میکنه. موهای دستش رو اصلاح کرده. زیر ساعت یه خط هست که گوشت اضافی آورده و جوش خورده. رگش و زده؟! به روبرو نگاه میکنم. دو تا چشم قرمز و خمار دیگه داره از توی آینه به من نگاه میکنه. راننده ست. از زیر آینه به ماشینهای دیگه نگاه میکنم. میگذارم کمی بگذره تا ضایع نکنم. با یه پیکان جیگری بر میگردم و سمت چپی رو نگاه میکنم. داره بیرون رو نگاه میکنه. بر میگرده سرمو میندازم پایین.
(( ازش ساعت بپرسم بد نیست. شاید سر صحبت باز شد. ازش میپرسم اوکلنش چیه؟ یا شیاد هم خودش درباره ی آب و هوا نظر داد. ))
رگه دستشو زده؟! آدم جالبیه انگار. کیفش رو باز کرده و یه بسته سیگار رو در میاره و میچپونه توی جیب پالتوش. نمیتونه اینجا بکشه. به نظر کلافه میاد. اگر بهم تعارف کنه میگم دودی نیستم ولی گاهی میکشم کم نیارم. راستشو میگم دیگه. فندک نداره؟ منم ندارم. بدشانسیه. و گرنه بهش تعارف میکردم. کبریت دارم ولی خیلی جواده.
(( آقا ساعت خدمتتون هست؟ ))
برمیگردم طرفش تا جوابش رو بدم. ساعتم رو به زور از زیر آستینم میکشم بیرون و میگم 5. ردش میکنم. به روبرو نگاه میکنم.
(( جاتون نارحته آقا؟ ))
مکث میکنم بفهمم چی شنیدم. بر میگردم و به سرعت و بدون فکر میگم: نه نه. جام خوبه!
(( آخه خیلی تو خودتون جمع شدین. اگر راحت نیستین جابه جا بشم؟! ))
گرمم میشه. سمت راستی انگار شنیده. کمی جابه جا میشه ولی نگاهم نمیکنه. میگم: نه ممنون. خوبه راحتم. خودش رو میکشه بالا و ولو میشه. فرقی نکرد انگار. همون آش و کاسه ست.
(( شما پسره متشخصی هستین؟ ))
_ اختیار دارین؟
چقدر حرف میزنه. داریم میرسیم و من هنوز نفهمیدم چرا رگه دستشو زده. جواب این یکی رو که میدم زیر چشمی به اون یکی نگاه میکنم که صدای ترق چلق چیه که ازش در میاد؟
(( بوی ادکلنتون هم ملایمه؟ ))
شیشه ش رو روی خودم خالی کردم. چرا خالی میبنده.
_ میخواستم بوی سردی داشته باشه. نمیدونم اینطوریه یا نه؟
عجب غلطی کردم اینو گفتم. فکر میکنم داره به جوابش فکر میکنه. زیر چشمی به اون یکی نگاه میکنم. فندک زیپش رو داره لای انگشتاش با مهارت میچرخونه و هر لحظه میتونه به آتش بکشدش. با یک دست. حرفه ایه.
(( بوی خوبی داره اذیت نمیکنه! ))
_ نظر خانمها شرطه!
(( از کجا گرفتین؟ ))
نه دیگه این ول نمیکنه. گرفتهو تا نکشه ببره ول نمیکنه.
_ هدیه گرفتم.
خاک بر سرم کنن که جوابایی میدم که سر صحبتو باز میکنه.
(( من یاد هدیه میگیرم ولی ادوکلن تا حالا نگرفتم. خب گرونه مراعاتشون رو میکنم. ))
مراعاته کیو میکنه. نمی پرسم. مکث کردن و فکر زیاد هم ضایع ست.
_ هدیه همیشه جذابه.
(( نگفتین از کی گرفتین؟ ))
فکر میکنم. فکر میکنم. لعنتی یه جواب خنثی به ذهنم نمیرسه. چی بهش بگم. طولانی میشه. با آرنجش میزنم به دستم و میگه :
(( خوابتون برد. جواب ندادین؟ ))
_ راستش از پدرم.
(( من همیشه با آقایون راست حرف زدم. سلیقه ی مردونه این نیست؟! مردا خودشونو تو چشم نمیکنن. ))
خیلی نگار تجربه ش بالاست.
_ والله چی بگم. بابام لابد نامرده!
الان در مورد احترام به پدر حرف میزنه. صداش نمیاد. نگاهش میکنم. خوشش اومده و داره میخنده. لابد اون یکی هم خوشش اومده. برمیگردم طرفش. تو عالم خودشه. نمیخنده. داره لبهاش رو میماله به هم. چربشون کرده. دارن برق میزنن. زیر چونه ش هم جای سوختگی هست. انگار شکنجه شده. شایدم خودشو آزار داده. شکست عشقی چیزی. دوباره بازوی این یکی مخوره به پهلوم. داره خودمونی میشه .
_ بفرمائید؟
(( ببشخید اینقدر راحتم. اینطوری صداتون میکنم. من اصولن آدم راحتیم. ))
الانه که ول کنه تو ماشین و بوش خفه مون کنه.
(( ولی راحت بودن به آدم جسارت میده. ))
موقعیتها رو هم زیاد میکنه.
(( میخواستم ببینم ولیعصر مقصد آخرتونه؟ ))
باید بزنم به هدف تا ولم کنه. فکر میکنم. این یکی داره روی کاغذه کوچکی چیزی مینویسه. یه جور یادداشت با کلی شماره. داره طول میکشه و باید جواب این یکی رو بدم.
_ نه با کسی سر تخت طاووس قرار دارم.
(( _ منم میرم تخت طاووس. چه تصادفی؟! ))
از این تصادفا زیاد دیدم. فکر میکنم کاره خوشد کرد. این یکی کاغذی رو که نوشته بود مچاله کرد و تو مشتش لهش کرد. روی بند بنده انگشتاش جای سوختگی هست. اینقدر همه جای دستاش سوخته که انگار بوش گوشت سوخته رو میشه ازش شنید. رضا برای هر شکستش یه جاش رو سوزونده بود. لابد این یکی هم برای هر کدوم قصه ای داره. ده بار از تجریش بری راه آهن و برگردی تجریش و یه فیلم آب دوخیاری هم ببینی آخر شب حرفامون تموم نمیشه.
(( _ تا اونجا باهاتون میام. میخوام دوستتون رو ببینم.
داره خالی میبنده که قرار داره. میرم دنبالش و آخرش میگه: عجب آدم بد قولی بود این رفیق ما و میخواد راهشو بکشه و بره که منم باهاشم. ))
دارم به روبرو نگاه میکنم که صداش میاد: آقا من پیاده میشم.
نگاه میکنه. جیبه که نگاهم کرد. راننده باقیه پولشو میده. منم اگر ناگهانی پیاده بشم از شر این یکی هم خلاص میشم.
_ منم همینجا پیاده میشم حالا که ترمز کردین.
باقیش رو نمیگیرمو! و نگاه میکنم تا پیداش کنم. قد متوسطی داره. چروم پالتوش رو صاف میکنه و مرتبش میکنه. کیفش رو منیدازه روی دوشش و بدون اینکه نگاهم کنه از روی جوب میپره. توی پیاده رو قدمهاش رو تند میکنه و کمی جلوتر برای یه تاکسیه دیگه دست تکون میده. خیلی عجیبه. خب با همون قبلیه میرفت دیگه. کاغذی که توی دستش بود رو میندازه زمین و سوار یه تاکسی میشه. میدوم طرف تاکسی که راه افتاده. کاغذ رو بر میدارم و نگاه میکنم:
" تا حالا یه شبه افتضاح داشتی که فکر کنی ته ماجراست؟ این شماره مه. 0912666... "
بقه ش رو ننوشته و مچاله ش کرده... به خیابون نگاه میکنم اثری از تاکسی و خودش نیست. هدفونم رو فرو میکنم تو گوشهامو و دستهام رو توی جیبهام. میام توی پیاده رو :
I tried to murder the lonely,
Contemplate our mortality.
Into infinity,
Frozen memory
Wipe the tears from yesterday,
A time for change, take the pain away.
Angel, my destiny,
Can you feel me?*
بهمن 84
* destiny by the anathema
from album: alternative 4
فرستنده: بی نام برای ملکه بهار
رد پای مارگروس
من پشت میز نشسته ام و او روی مبل مقابلم بی وقفه حرف می زند. کلماتی غریب که مرا آزار می دهند. کلماتی که سالیان دراز با آنها زیسته ام و اکنون سال هاست که می خواهم از آن ها دور باشم. او نمی تواند و شاید هم نمی خواهد باور کند که من شکست را پذیرفته ام. حرف از اتحادیه ی انقلابیون و اسم های گنگ و مه آلود دیگری است که مرا می آزارند. به او خیره می شوم، حس می کند که حرف هایش را می شنوم، گاه به درب بزرگ شیشه ای شرکت نگاه می کنم و سیل ناهمگون آدم ها و ماشین هایی را می بینم که نمی توانند با هم همخوانی داشته باشند. درخت کاج کنار پیاده رو تحمل سنگینی دانه های ریز برف را ندارد و نور خورشید این تحمل را کمتر و کمتر می کند. من تصویرها را با خود مرور می کنم و او، گاه که نگاه های خیره ی مرا می بیند مشتاق تر از قبل تلاش می کند چیزی را به من بفهماند که غریب و ناهمگون تر از سیل مضحک آدم ها و ماشین ها ذهنم را به سمتی نامعلوم و نابهنجار می کشاند.
او می خواهد تصویر پیچیده ای را به من بفهماند و من در گیرودار فهماندن جمله ای بس ساده تر از آنچه او می گوید، به کسی که می دانم، خوب می دانم خیلی بیشتر از من می فهمد.
او را تنها می گذارم و از او به جز صداهایی نامفهوم که دیگر نمی توانند افکارم را از هم بگسلند، چیزی نمی ماند.
قبلا ها نسبت به هرچیز بدبین بودم. ولی حالا دست آویزی یافته ام که مرا آرام می کند. همیشه وقتی کاری انجام می دادم، فکرم را این مسئله به خود مشغول می کرد که در دنیا چند نفر، در این لحظه، مثل من مشغول انجام دادن این کار هستند. گاه این فکر مرا آنچنان عذاب می داد که نزدیک بود دیوانه بشوم. فکر اینکه چند نفر در دنیا مرتکب گناهی می شوند که من در آن لحظه مرتکب شده بودم. شاید با این کار همیشه به دنبال پیدا کردن کسی بودم که مثل من است، شاید هم نه، می خواستم تنها کسی باشم که در آن لحظه کار خاصی انجام می دهد.
"مارگروس" مرا به آرامش رساند. بودن با او برای من خیلی چیزها بود. فکر اینکه در آن لحظه فقط من می توانستم با او باشم. فکر اینکه "مارگروس" در آن لحظه به غیر از من نمی توانست با هیچ کس باشد، فکر اینکه "مارگروس" در آن لحظه فقط مال من بود، مرا وا می داشت تا خود را تنها یکه تاز فارغ از سیل نابهنجار ماشین ها و آدم ها بدانم. فکر اینکه بودن با "مارگروس" را در آن لحظه، در تمام دنیا فقط من می توانستم تجربه کنم!
"مارگروس" اغلب سکوت می کرد. او را فقط می شد از سکوتش شناخت.
می گفتم:"مارگروس، اگر بدانی بودن با تو برای من چه ارزشی دارد."
می گفت:"تو چرا مثل آدم های توی تاتر حرف می زنی؟"
می دانستم که دارد شوخی می کند. می گفتم:"نه اینو واقعا می گم، اگه تو نبودی معلوم نبود تا حالا چه بلایی سر من اومده بود؟!"
حواسش به من نبود. می گفت:"امروز می آیی بریم سینما؟" چشم هایش پر از شیطنت بود. می خواستم بگویم:"حواست کجاست؟ من دارم از یه چیز دیگه حرف می زنم." می گفتم:"ولی فیلمش خوب نیست."
می گفت:"چه فرقی می کنه، مهم رفتنه."
جمله هایش همیشه گنگ بودند و این منو اذیت می کرد. حس می کردم پشت تک تک کلمه هایش رازی نهفته است و من باید کشفشان کنم.
تو راه که می رفتیم ازم بستنی می خواست. درست مثل بچه ها وقتی که صداشون را یک جوری می کنند که دل پدرشون را بسوزانند. "مارگروس" هم همینطور بود، انگار برای یک بستنی التماس می کرد.
مارگروس هیچ وقت حرف های مرا نمی شنید. می گفتم:"مارگروس می خوای آخرین داستانی را که نوشته ام برات بخونم؟!
می گفت:"ول کن تو رو به خدا. چند ساعتی رو که با هستیم بذار با هم حرف بزنیم."
و بعد باز هم ساکت می شد...
می گفتم:"خب، یه چیزی بگو."
می گفت:"چی بگم؟"
می خواستم بگویم:"خوب تو بودی که دلت می خواست حرف بزنی، خوب یه چیزی بگو." می گفتم:"هر چی دلت می خواد."
می گفت:"دلم هیچی نمی خواد."
و من بار دیگر در میان واژه های ناگفته ای که همیشه فکر می کردم برای گفتن دارد گم می شدم و سکوت می کردم لا به لای گفتاری که شاید درگذشته ای نه چندان دور نقطه ی پایانش را گذاشته بود و در گفتار او که زیر آوار ناجوانمردانه ی سکوت دفن شده بود، هنوز هم حرفی برای پایان باقی بود. چه شکوهی داشت این کلمه (پایان) که اینچنین مرا به دو راهی یقین و تردید می کشاند. آیا نه به این خاطر بود که در آن واحد هیچ کلمه ای اینگونه قاطعانه دم از انتهای یک اتفاق ساده نمی زد؟ این احساس خود را هیچ وقت برای "مارگروس" نگفتم. شاید می ترسیدم از اینکه اشتباه کردم باشم.
درب بزرگ شیشه ای شرکت را نمی توان نادیده گرفت و اتحادیه ی انقلابیون و اسم های از این قبیل را که هر بار مثل پتکی بر سرم فرود می آمدند.
باز هم به خیره می شوم. فکر می کند که حرف هایش را می شنوم. نگاه خیره ی مرا که می بیند، می خواهد آخرین جمله هایش را طوری بگوید که مثلا مرا تحت تاثیر قرار دهد.
می گوید:"من شخصا نمی توانم باور کنم که تو بعد از این همه سال، نسبت به این مسائل بی تفاوت باشی. تو داری به خودت دروغ می گی. به منم دروغ می گی. تو از خودت فرار می کنی. من متاسفم، واقعا متاسفم... ." جمله ی پایانی را با صدایی خیلی آهسته می گوید و دیگر به من نگاه نمی کند.
با خود زمزمه می کنم؛"متاسف... متاسفم" و توی خیابان به دنبال رد پای مارگروس هستم. نمی توانم باور کنم؟! چه سخت شروع شد و چه ساده پایان یافت. چه داغی گذاشت بر دلم جمله ای را که من هیچ وقت نتوانستم به او بگویم، جمله ای را خودش هم هیچ وقت نتوانست درک کند. مارگروس هیچ وقت شوخی نکرد و پشت سکوتش فقط سکوت بود و... نمی دانم! شاید هم اینطور نبود، شاید برای او من هم مثل بقیه بودم. شاید تنها تفاوت من با همه این بود که در یک لحظه ی خاص با او بودم و هیچ وقت نمی توانست در آن لحظه با او باشد. شاید هم نه، همان زنی که در میان انبوه ماشین های رنگارنگ توی خیابان ناپدید می شود خود "مارگروس" است، آری خودش است... همان مارگروس همیشگی... اما نه آنگونه که من فکر می کردم!
نگاهش می کنم. منتظر جواب است. من هنوز هم ساکتم.
می گوید:"خب فکر نمی کنی اینطور باشه کن من می گم؟"
بلند می شوم. بارانی ام را برمیدارم و می گویم:"من می رم سیگار بگیرم."
مارگروس: نامی زنانه در زبان کردی. اصطلاحا به کبکی ماده گفته می شود که جفتش را گم کرده است و نمی تواند آن را پیدا کند.
فرستنده: چکاوک برای سلطان داش آکل
اینهمه دود و انقدر سرد
از بوی گندش دارم خفه می شم. از نوک دماغم قطره قطره می چکه رو کفشام. می ره تو یقه م و تا کمرم شره می کنه. همینجوری پایین و پایین تر می آد. می تونم لحظه به لحظه حرکتشو دنبال کنم. پوستمو قلقلک می ده و سر می خوره. یه جاهایی مسیرش کج و کوله می شه. وقتی لای موهای تنم گیر می کنه، می تونم راحت حسش کنم. یکیشون الان روی زانوی چپمه. پامو تکون بدم تا خود قوزک می ره. زیرپیرهنی که تو برام دوختی، خیس خیسه. کنار اون دیواری وایسادم که تو ازش بدت می آد. همون که آخرش هم پولش جور نشد تا رنگش کنیم.
از تو کوچه بوی سوخته می آد. یه جوری که بوی گند این لامذهب باهاش قاطی شده. فکر کنم بوی برنج ته گرفته است. مثل بوی ذغال یا بوی هیزم تو آتیش. تو می گفتی واسه گرفتن بوی پلو سوخته یه تیکه نون بذارم تو دیگ و درشم ببندم. واسه بوی گوشت سوخته ولی چیزی نگفتی. شاید چون هیچ وقت تو این خونه گوشت نمی سوخت.
برف می آد. یه جوری تند تند برف می آد انگار آسمون سوراخ شده. برف از بارون بهتره. خشک باشه همچین بی صدا می افته تو کاسه های زیر سقف که شرط می بندم بیدارت نکنه. یادته بهت گفتم اگه به صدای بارونی که تو کاسه ها می ریزه گوش کنی می تونی یه آهنگ از توش دربیاری؟ دروغ می گفتم. دیشب که مثل سیل بارون می اومد گوش کردم. هی گوش کردم. صداش مثل مته می رفت تو سرم. مغزمو سوراخ می کرد و تو گوشام می پیچید.
نگاه کن دودکش همسایه داره دود می کنه. تو می گفتی شومینه دارن. شومینه واقعی نه این گازی های دکور. از همونا که توش هیزم واقعی می سوزه. دود دودکشو دوست دارم. از دور که نگاش می کنی گرمت می شه. نمی دونم بوش چه جوریه! هیچ وقت بوش نکردم. اگه خونه ی ما دودکش داشت همسایه ها از دیدن دود خونه ی ما گرمشون می شد. درست مثل اونروز. خیلی کیف کردم. دودکش خونه ی هیچ کدومشون به پای دود خونه ی ما نرسید.
تو میگفتی سر آدم تو لاک خودش باشه، بهتره. همسایه فقط کارش اینه تو زندگی آدم سرک بکشه. راست می گفتی. وقتی جنازه تو رو دیدم یاد حرفت افتادم. با اون موهای بلند مشکی که دسته دسته ریخته بود. ببین یه دسته ش الان تو جیب پیرهنمه. همینجا روی سینه م. همون روز برش داشتم. یهو همسایه ها آشنایی دادن. ریخته بودن رو سرم. هر کی یه چیزی می گفت. من فقط چراغ والر شنیدم. شاید هزار تا چراغ والر شنیدم. انقدر که شب زیر پتوی تو همینجور که صورتمو تو بالشت فرو کرده بودم تا صبح خواب چراغ والر دیدم. تو رو هم دیدم که دستاتو گرفته بودی روش تا گرم بشه. از اون روز زمینو نگاه می کنم. می خوام سرم تو لاک خودم باشه. همسایه ها حالمو می پرسن. من فقط زمینو نگاه می کنم. تو دلم فحششون می دم. همینجوری دلم می گه فحششون بده، منم می دم. برام غذا میارن. می ریزم تو سطل زباله. تو نایلون سیاه می ریزم و دم در می گذارم . از همون نایلونا که بوی نفت می دن. الان اگه تاریک بود، خیال می کردم یه عالم نایلون سیاه رو سرم کشیدم.
پشتی در رو انداختم. کاناپه رو هم تکیه دادم به در. همون که ابر تشکش دراومده بود و تو همیشه تشکشو از پشت می ذاشتی. دیشب تا صبح تو بغلش خوابیدم.
سردم شده. شلوارم به پاهام چسبیده. مثل بچه هایی که خرابکاری کردن، وایسادم. امشب همه میان ببینن ما اینهمه دودو از کجا میاریم. کبریت رو می کشم.می دونی یاد دختر کبریت فروش افتادم. نمی دونم چرا اون بابای دانمارکی قصه ی پسر کبریت فروشو ننوشت؟! شاید چون دخترا دوست داشتنی ترن! بیشتر تو خاطر آدم می مونن. مثل تو. کبریت رو جلوی چشمام می گیرم. به شعله اش خیره می شم. نه عکس مادربزرگ رو می بینم. نه مرغ سرخ شده و بوقلمون. فقط تو رو می بینم که دستت رو دراز کردی و می گی: همیشه تو این خونه سردت بود.
فرستنده : کلاف سر در گم برای داش آکل
جنسیت: زن
خب این طوری که نگاهش می کنی زیاد هم بد نیست.وقتی ته ریش بگذاره خوش قیافه تر هم می شود.نمی شود. قدش کوتاه هست درست، ولی وقتی دکترایش را گرفت، می شود پیش این و آن پزش را داد.به هر حال آخرش با هم همقدیم. استاد دانشگاه می شود. آقای دکتر. دانشگاه تهران، کلی دانشجو. ولی به هر حال آدم بی نمکی ایه. شرکت می زند. شاید اصلاً رفتیم آمریکا. گاهی هم تکه های بامزه ای می پراند. آن بلوز زرد ونارنجی که با شلوار سرمه ایش می پوشد نهایت بد سلیقگی است. از تو خوشش می آید. همه اش درسم، مقاله ام،پایان نامه ام. عوضش این پلیور خاکستری و مشکی که پوشیده خوشرنگ است. تو آن دانشکده خراب شده همه هم می شناختندش. خب شاگرد اول بود. از بیتا که خواستگاری کرده بود، به سارا و آزاده و شیرین یا دیگه نمی دونم کی، هم پیشنهاد دوستی داده بود. با این همه هواتو دارد. کسی که قبول نکرده بود. شده مضحکه بچه های آن دوره. شده که شده، آدمیزاده دیگه. بچه ها بفهمند چی می گویند. نمی شناسندش خوب. به هر کس می گویم باهم تو شرکت همکار شده ایم ، طوری می گه تو هم همیشه بدشانس بودی که رویم نمی شود بیشتر چیزی بگویم. بعد که شناختندش می فهمند پسر خوبی است. می فهمند؟ تو که می فهمی. بچه سوسول است. قبول یک کم نازک نارنجی است. معامله است دیگر. از بعضی چیزا باید گذشت. یک کمی هم چاق است. پس چی می خواهی آخر؟ یعنی همین بسه؟ آبدارچی شرکت می گوید: "چای". "آه! ممنون".تا حال یک نخ سیگار هم نکشیده. بهتر که نکشیده!
فرستنده: مرجان برای سلطان داش آکل
آیا تو مرا به همان دلیلی میخواهی که من تو را میخواهم؟
خیلی سردمه. آب گرم و باز می کنم و توی وان دراز می کشم.رگهای آبی دستم خیلی وسوسه انگیزن – مثل دستهای تو – تیغ رو آروم روی دستم می کشم .خون با فشار بیرون می زنه .سوزش لذت انگیزی داره .سرم و به دیواره وان تکیه می دم .آب روی بدنم و می گیره.چشمهام و می بندم و تصویرت جلوی چشمهام بزرگ و بزرگتر می شه. لبخند می زنی و پیش می آی. تو گوشم زمزمه می کنی."دوست دارم " نفست از روی گردنم می لغزه و توی دلم فرو میریزه . صورتم و عقبتر می کشم و فکر می کنم چقدر اون صدای گرفتت همراه با بوی عطرت دوست دوست داشتنی ه. برام مثل یه خوابی، رویایی و وهم انگیز .دوست دارم همه عمر بهت تکیه کنم مثل پیچک دور ساقه های محکم و استوارت بپیچم .صدات تو گوشم می پیچه و تکرار میشه، "دوست دارم ،دوست دارم "
آب تاکنارگوشهام بالا اومده و تو گوشم می پیچه . چندوقته بی حوصله ای .نمی دونم از من یا از همه چیز دلگیر و خسته ای .خیلی وقته دیگه برام شعر نمی خونی یا از سیاست حرف نمی زنی .سرت به کجای این سرزمین نفرین شده گرمه؟!صدات دیگه اون طنین همیشه رو نداره.بوی عطرت هم مثل خاطره ای دور ، محو و مبهم شده .حالا دیگه آب تا روی پلکهام بالا اومده. بوی خون توی دماغم پیچیده و دهنم پر از خونابه است.تصویر تاریکت از کنار چشمهام رد می شه .
با یه دسته اسکناس .لبخند تلخی می زنی و می گی : نمی خواستم به اینجا برسه .ولی خوب ، حالا هم دیر نشده .بیا اینها رو بگیر و از شرش خلاص شو .امیدوارم برات خیلی سخت نباشه .میدونی که خیلی درگیرم .مگه نه باهات می اومدم که نترسی .
دوباره می لرزم . یه حس گنگ و دور تو وجودم می پیچه . ایندفعه دیگه گرمای نفس تو نیست ، یه کوچولوی نازه که تاهمیشه با من به خواب می ره .
اعلام نتایج
سریعا میرم سر اصل مطلب که انتخاب متنهاست ولی قبلش درمورد هر کدام از متنها توضیحاتی دارم
- متن پرستو
پرستو گرامی شروع متن شما عالی بود.
توصیفهای جالبی از فضای یک جعبه داشتید که به خوبی ترکیب شده بود با احساس شی داخل آن (که اگه اشتباه نکرده باشم اون شی حلقه بود). خیلی هنرمندانه از زبان اون شی نشان داده شده بود که ارتباطی برقرار شده و سپس این ارتباط پایان ناگواری داشته وخیلی خوب بازتاب این ناگواری در محیط دوستانه کافی شاپ نمود پیدا کرده.
ولی به نظر من خیلی ناگهانی وارد محیط کافی شاپ شدید هرچند با گفتن کلمه آسمان ونک این انتقال را خواستی توضیح بدی ولی خیلی سریع بود. کلمات رد و بدل شده توی کافه کاملا طبیعی و واقعه ای بود.
و اما قسمت سوم داستانت حداقل منو گیج کرد دقیقا متوجه نشدم ( که این اشکال منه از درک ضعیف درپی بردن به ایهامها ) تنها برداشتی که کردم این بود که اون شی و مریم باهم یکی شدن . البته اگه کمی ایهامها واضح تر بود و کمتر پیچیده سرعت انتقال خیلی بیشتر می شد با همه اینها از شما خیلی ممنونم.
2- متن باران
باران گرامی متن شما هم عالی بود در واقع من در داستان شما چند مورد دیدم که متفاوت بودن را دقیقا نشان داده بود:
اول خود راوی آدمی که شاید در ابتدا داستان خیلی متفاوت بودنش از دیگران مشخص نبود ولی درخلال داستان خودشو نشون داده بود از موسیقی گوش کردن تو خیابون ، صداقتش در مورد دید زدنش ، کنجکاویش ، ادکلنش و ..... دوم دخترسمت راستی ویژگی مربوط به ظاهرش، شخصیتش با اینکه به ظاهر دختر ناجوری ولی رفتارش متفاوت (یعنی چیزی که غالب مردم درمورد این تیپ دخترها فکر می کنن). سوم دختر سمت چپ که اونهم در نوع خودش متفاوت هست البته خیلی بهتر بود در مورد ظاهرش کمی توضیح می دادید. سبک نگارشتون هم خوب بود در جای مناسب از طنز استفاده شده بود. البته استفاده خوب از شعر آنتما نشون دهنده این بود که به سلیقه ملکه توجه کردین. در واقع داستان شما عمومی تر و قابل فهم بود سریعتر با خواننده ارتباط برقرار می کرد ولی در مورد دختر سمت راستی درخصوص اثرات سیگار روی دستش و خطوط روی صورتش و جای سوختگی زیر چونش اغراق شده بود.
- متن بی نام
بی نام گرامی با تشکر از ارسال متنتون .نکات جالبی در متن شما بود که جدا لذت بردم. متفاوت بودن مارگوس شاید از نظر بقیه ملموس نبود در واقع در داستان شما این نکته نهفته بود که متفاوت بودن یک آدم قرار نیست چیز خاصی باشه یک نفر ممکنه از نظر همه خیلی هم عادی باشه و از نظر یک نفر خیلی متفاوت و خاص می شه که در این داستان مارگوس همین شخص بود .از نکته دیگه ای که لذت بردم بابت استفاده از شخصیت سیاسی و یا انقلابی و....در داستان بود اینکه این فعالیت ذکر شده متفاوت بود با داستانهایی که تا حالا در متن های دیگه اومده نوع ارتباط راوی با مارگوس کمی گنگه اگه کمی بازتر می شد بهتر بود (مثلا اینکه مارگوس اگه تو نبودی معلوم نیست چه بلایی سرم می اومد ) چه جریانی بوده سیاسی عاطفی و ...و خود راوی که به گونه ای متفاوت به خودش و به دنیا نگاه می کنه و یک جمله بسیار زیبایی که توی این متن بود که من بارهای بار خوندمش جمله مربوط به تعریف پایان بود.
بابت ارسال متن بسیار سپاسگزارم.
با سپاس مجدد از تمام دوستانی که داستان فرستادن بخصوص باران گرامی (نویسنده ردپای مارگوس ) که از طرز نگارش متن شناختمشون البته اگه اشتباه نکرده باشم و پرستو عزیز که نمی شناسمشون ولی با متن زیباشون باعث شدن من نیز دید متفاوت تری پیدا کنم متن باران به نام Forgotten hopes را انتخاب می کنم. (حدس زدم که شما کی هستید ولی اعلام نمی کنم)
مرسی از دبیرخانه محترم .
سلطان داش آکل نیز با این انشا برنده دور چهارم را معرفی کرده است:
به نام خدا
بدون مقدمه چینی:
در یک نگاه بن مایه خودکشی در سه داستان از چهار داستانی که قاعدتا می بایست حول محور سوژه ای کم و بیش عاشقانه نوشته شده باشند آمار قابل توجهی است. هر چه به خودم فشار آوردم تا باور کنم سوژه طرح شده یا علائق اینجانب (سلطان) ذهنیت نویسندگان را به سمت این فضای سیاه سوق داده نتوانستم. بدون توجه به شرایط اجتماعی ناگوار برای جوانان و بحث افزابش آمار خودکشی و طلاق و زنان خیابانی ترجیح میدادم دوستان از زاویه روشن تری به مفاهیم نگاه میکردند.
اما در مورد تک تک داستانها:
۱- امپراطور سرزمین دل که من بعد به اختصار امپراطور خطابش میکنیم به خوبی از پس روایت ماجرایی که در ذهن داشته برآمده. امپراطور با فضا سازی آشناست و اختصار در نوشتن را هم به خوبی رعایت کرده. به طور مثال با یک جمله و فقط یک جمله حتی صدای بوق ماشینو از پشتش ... توانسته موضوع تصادف را روایت کند. اما قسمت ضعیف کار شخصیت سازی است. شخصیت آیدا و پدرام هر دو به خاطر عکس العمل های کلیشه ای که در مورد واقعیت بیماری آیدا از خود نشان میدهند در حد تیپ باقی می میمانند. در واقع هر دو ساده ترین و پیش پا افتاده ترین عکس العمل ممکن را از خود نشان میدهند. نویسنده میتوانست فقط با حذف جمله: دوست داشتم میدونستم اگه بگم اینطوری میشه و جایگزین کردن سکوت یا مثلا جمله قوی تری که آیدا را با همه دخترهای بیماری که راز بیماریشان از عاشقشان پنهان کرده اند (که اینطور شخصیت ها در داستانهای نوشته شده کم هم نیستند!) متمایز کند. لذا به نظر من آنچه که به داستان ضربه زده قصه رمانتیک و حزن آور نیست بلکه شخصیت سازی ضعیف است.
۲- داستان چکاوک با توصیف شاعرانه و رمز آلود قطراتی که بدن قهرمان داستان را خیس کرده شروع می شود. رمز آلود بودن این توصیف کمی شروع داستان را سنگین کرده اما از دید داش آکل منحرف! کنایه های اروتیک این پاراگراف آن را به قدر کافی خواندنی کرده است. بر خلاف نظر شب نویس داش آکل معتقد است این قطره ها عرق نیست بلکه نفت یا با نگاهی به کلیپ شکیرا روغن سیاه بد بو و سوختنی است!! البته داش آکل این برداشت را در دوباره خوانی داستان و به دست آورده. چکاوک از تجربه این خوانش دوگانه می تواند در داستانهای بعدی استفاده کند. اگر اصرار دارد که خواننده حتما بداند این مابع نفت است باید آن را مشخص کند و اگر مایل است بعضی از خوانندگان آنرا عرق فرض کنند همین که نوشته عالی است. قهرمان داستان در آخرین لحظات قبل از سوختن خاطراتی را که با معشوقه اش داشته مرور میکند و این فلش بک خط داستانی را برای خواننده مشخص می کند. همه چیز حکایت از سایه سنگین فقر بر سر فضای داستان دارد الا شومینه ای که شخصیت داستان تفاوت نوع گازی آن با هیزمی اش را به خوبی میداند. برای داش آکلی که از ابتدای خلقتش فقیر بوده شومینه شومینه است. آن هم به زور بداند که اصولا شومینه چیست. کسی که به اصالت نوع هیزمی شومینه حساس باشد احتمالا باید پیش از این دوره فقر دوره مکنت را تجربه کرده باشد. ما چنین اطلاعی از گذشته قهرمانان داستانمان نداریم و اصولا نیازی هم به آن نمی بینیم. نثر چکاوک ساده- یکدست و روان است و از تمرین نویسنده در نوشتن حکایت میکند. از بین همه مطالب تنها داستان چکاوک اسم داشت.
۳- داستان کلاف سر در گم آیینه دغدغه های یک انسان ساده است. این فضا و آدم هایش به شدت مورد علاقه داش آکل هستند. فضایی که نویسندگانی چون سالینجر – کارور و کامو آنرا به کمال نسبی رسانده اند. حرکت در این سبک و سیاق این امکان را به نویسنده می دهد تا عمیق ترین مفاهیم انسانی- فلسفی و روانشناختی را بدون شعار زدگی و درشت نویسی و با ساده ترین زبان بیان کند. این داستان پلاتفرم درخشانی است که می شود از آن کاری ساخت کارستان. اما حیف که نویسنده با شتابزدگی فرصت پرداخت و بازخوانی دوم و سوم و ... را از خود وخوانندگان دریغ کرده و آن چه که برای داش آکل ارسال کرده در حد یک طرح نیمه تمام باقی مانده است.
۴- مرجان با انتخاب این نام به عنوان اسم مستعار اولین تیر جلب توجه مخاطب ( داش آکل) را به منطقه 9 امتیازی سیبل زده. دراز کشیدن در وان و رگ های آبی دست به زعم داش آکل که شهرت انحرافش زبانزد است به عنوان شروع داستان جذاب است. رویهمرفته اگر قرار به خودکشی هم باشد داش آکل این نوعش را به خودسوزی و قرص خوردن روی تخت بیمارستان ترجیح میدهد! فلش بک خاطرات به عنوان روشی برای بیان قصه دقیقا مشابه داستان چکاوک است. به نظر می رسد این دو داستان ( چکاوک و مرجان) مشق دو نویسنده از یک درس خاص است. و اگر واقعا مرجان و چکاوک یک نفر نباشند قضیه بسیار جالب خواهد بود که چگونه ذهن دو نفر برای یک سوژه که ظاهرا ربطی هم به ماجرا ندارد روش مشابهی انتخاب کرده اند. عناصری که مرجان در مرور خاطرات به آن اشاره میکند با عناصری که چکاوک به آنها اشاره میکند متفاوت است. یکی بوی عطر و تکیه گاه و پیچش گیاه را مطرح میکند و دیگری بوی برنج ته گرفته و شومینه و سقف سوراخ و دیوار نیمه ویران را در اخرین لحظات زندگی از نظر میگذراند. این دو شخصیت گرچه عمل مشابهی را انجام میدهند اما هم راهی که برای خودکشی انتخاب میکنند متفاوت است و هم در به یادآوری وقایع متفاوت عمل میکنند. شخصیت داستان چکاوک در کل خلاقانه تر ساخته شده و شخصیت داستان مرجان ملموس تر است.
۵- اما مطلب سوته دل: یا سوته دل داش آکل را می شناسد یا داش آکل مردی است که علیرغم تصوراتش تاری است بر تارک همان کرباس کذایی مرد های ایرانی. چون داش آکل از مطلب سوته دل خوشش آمد!
داش آکل همه مطالب را کم و بیش به سوژه مرتبط میداند و معتقد است بعضی مطالب با تکیه بر پاسخ منفی به سوال سوژه نوشته شده مثل مرجان و بعضی دیگر با تکیه بر پاسخ مثبت مثل چکاوک.
در پایان داش آکل ضمن تشکر از بابک به خاطر فراهم آوردن امکان چنبن بازی لذت بخشی و شب نویس و بقیه به خاطر نقد های که روی مطالب داشتند اعتراف میکند که گزلیک بلورین را بار ها بین مرجان و چکاوک دست به دست کرده تا اینکه در واپسین لحظات شبی طوفانی آن هنگام که تیغ ماه سینه ابر ها را قلب به قلب می شکافت پس از خط به خط معاشقه با هر دو خوابش برد! و صبح فردا بعد از صرف نیمروی تلاونگ در کمال سلامت عقل و نفس چکاوک را به عنوان برنده بازی انتخاب کرد.
متشکرم