ملکه هفته

نام: مریم

جنسیت : مونث

سن: 35سال

تحصیلات : لیسانس 

محل اقامت تهران

ژانر ادبی مورد علاقه : رمانتیسم

نام فیلم مورد علاقه : شکسپیر عاشق- نام کتاب (البته در 14 سالگی خواندم: پیمان دانیل استیل) ترانه آسیمه سر از محمد اصفهانی

سوژه : عشق نامشروع

سلطان هفته

نام: دمکرات خسته

جنسیت: بی گفتگو "مرد"

سن: بیست و شش سال و اندی

محل اقامت: یکی از شهرهای کردستان

کتاب های مورد علاقه: با اینکه می دونم به خیلی ها ظلم می کنم ولی: صد سال تنهایی، زیستن برای باز گفتن، دوبلینی ها اثر جمیز جویس و جهالت میلان کوندرا و ....

فیلم مورد علاقه: با اینکه می دونم در حق خیلی ها جنایت می کنم ولی: مالنا و افسانه ی 1900 اثر تورنتوره، بزرگراه گمشده اثر دیود لینچ ـ زمین و آزادی و نام من جو است اثر کن لوچ و وای نمی تونم ادامه بدم...

موسیقی: کریس د برگ، وانجلیس و خیلی های دیگه و به قول مارکز صدای قاشق ها و بشقاب ها وقتی که به هم می خورند...

سوژه انتخابی: پستان هایت را می فشارم تا بارور شوی.

خارج از بازی

کشک بادمجان

جلال لبریز از نوشتن بود. ولی تا جایی که من خبر دارم هیچ وقت چیزی ننوشت. یک روز که توانستم با او حرف بزنم بهم گفت: با تمام وجود حس می کنم که دارم زندگی می کنم. من فقط نگاهش می کردم. فکر کنم دلیلش این بود که بعد از چند شب پیاپی موفق شده بود از راه مشت زدن های مکرر به دیوار سلولش با مردی که در سلول دیگر بود و جلال هیچ وقت او را ندید حرف بزند. جلال برایش شعر خوانده بود٬ حرف زده بود٬ با هم خندیده بودند!

تعجب کردم وقتی بچه ها گفتند روز آخر هوس کشک بادمجان کرده بود. می دانستم که کشک بادمجان دوست نداشت. حالا سال هاست به دنبال کسی هستم که فقط صدای جلال را شنیده است٬ به دنبال کسی که سال ها پیش جلال از او پرسیده بود٬ دلش چه غذایی می خواهد؟!

(از وبلاگ رازهایی برای نگفتن)

                                داستانهای رسیده

فرستنده: داش آکل برای ملکه مریم

فرستنده: مرغابی برای ملکه مریم

شاید فقط همین …

دست هایش را در جیبش گذاشته و با قدم هایی آهسته راهرویی را که معلوم است ساعت ها مشغول تمیز کردنش بوده اند از اول تا آخر می پیماید. به انتهای راهرو که می رسد سرش را بالا می گیرد، لحظه ای درنگ می کند و مثل کسی که یادش می آید کار مهمی را فراموش کرده است رو بر می گرداند، اما بی آنکه عجله کند بار دیگر شروع به قدم زدن می کند.

شب قبل چند نفر تازه وارد داشتند. از او خواسته بودند که تازه واردها را ببیند تا بعد از آن که از سالم بودنشان مطمئن شدند آنها را به جمع بقیه بفرستند.

از دیشب تا حالا، درست بعد از آن که تازه واردها را دیده است توی دلش آشوب است.

تازه واردها را که با آن سر و وضع دید پیشیمان شد از اینکه آمدن به اینجا را به این سادگی قبول کرده بود. چهار زن که همگی 35-30 ساله به نظر می رسیدند. خدا می دانست تا قبل از اینکه به اینجا بیایند چه شب هایی را پشت سر گذاشته اند. تازه واردها را چشم بسته آوردند. وضع یکی از آن ها که خودش را با اسم "رزا" معرفی کرد، از بقیه افتضاح تر است. کف پاهایش زخم های چنان عمیقی برداشته است که حتی نمی تواند روی پا بایستد. آخرین نفری است که باید معاینه شود.

از او خواست که لخت شود و او با حرکت هایی که انگار کار همیشگی اش باشد، دکمه های پیراهن سفیدش را یکی یکی باز کرد. زیرپوش به تن نداشت. شلوارش را آرام و بی آنکه حتی سرش را بلند کند در آورد و کنار میز، روبرویش ایستاد. همان اول کار و حتی قبل از آنکه معاینه را شروع کند اسمش را پرسید:

ــ رزا

: اهل کجایی؟

ــ .... !

: چند روزه هیچی نخوردی؟

ــ .... !

سمت چپ سینه اش، درست انتهای جایی که تو رفتگی بین پستان ها تمام می شود، آثار یک بریدگی به چشم می خورد که معلوم است زیاد کهنه نیست. همان زخم را گرفت و بی آنکه بداند به دنبال چه می گردد، از میان پستان ها پایین آمد و بعد از آنکه فرورفتگی کوچک و زیبای نافش را دید زد، به جایی رسید که شاید از همان ابتدا در نظر داشت. متوجه نگاه رزا نبود. سرش را که بالا گرفت، نگاه خیره ی رزا را دید. دستپاچه شد. خودش را جابجا کرد و گفت:"خب ادامه بدیم."

از جایش بلند شد و به همان جایی آمد که رزا ایستاده است. خمیدگی ظریفی که از گردنش شروع می شود و بی آنکه حتی ذره ای از ظرافتش را از دست بدهد تا انتهای باسنش ادامه دارد، بار دیگر نگاهش را به سوی خود می کشاند. نمی داند چرا می ترسد تن برهنه ی رزا را لمس کند. دستش را دراز می کند و بعد از مکث کوتاهی پس می کشد. بعد از چند سرفه ی ناشیانه به پشت میز بر گشت و با اکراه پرسید:"مشکل خاصی که نداری؟"

رزا به او نگاه کرد و چیزی نگفت. بعد از آنکه روی کاغذ جلوی دستش مطالبی یادداشت کرد، گفت:"می تونی بری. مشکل خاصی نداری."

رزا به همان شکلی که لخت شده بود لباس هایش را پوشید و با قدم های آهسته طوری که معلوم بود به سختی پاهایش را روی زمین می گذارد، از در خارج شد.

بعد از آخرین معاینه به مسئول بند گفته بود که به چهار نفر تازه وارد غذای کافی بدهند و حتی مقداری دارو هم داده بود که برایشان ببرند.

رویداد های دیشب را با خود مرور می کرد. حتی برای یک لحظه نمی توانست فراموش کند. چشم هایش برق می زد. چهره ی دکترهای دیگری که آن جا با او کار می کردند، یکی یکی از جلوی چشمانش می گذشت. جمله هایی را که از همان اوایل در گوشش خوانده بودند؛"عادت می کنی. همه امون اول کارمون از این شعارایی که تو می دی، می دادیم." "اینجا هر چقد که بخوای می تونی خوش باشی مرد!" و جمله های دیگری که نمی دانست چرا دیگر چندان برایش عذاب آور نیستند.

بد جوری ذهنش را مشغول کرده بود. زن مرموزی بود. به او که فکر می کرد لبریز از دیدن دیگر بارش می شد. به سمت اطاقش رفت. به محض اینکه وارد اطاق شد، زنگ را به صدا در آورد. نگهبان بعد از چند لحظه در زد. در حالی که با کاغذهای داخل کشوی میزش ور می رفت گفت:"از تازه واردهای دیشب زنی بود که پاهاش زخمی بود... اسمش چی بود؟! آها... رزا، اونو بیارید می خوام معاینه اش کنم."

دلهره داشت، حس لحظه هایی را که آدم منتظر کسی است که تا به حال او را هیچ وقت ندیده است و، نگران بود، به دلایلی که نمی توانست هیچ کدام را حداقل برای خودش توجیه کند.

رزا را چند دقیقه بعد همان نگهبان با چشم های بسته به اطاقش آورد و خودش خارج شد.

رزا جلوی در ایستاد.

ــ می تونی بیایی جلوتر.

رزا آرام و با وقار، مثل زن هایی که در یک مجلس رقص شبانه، دور از چشم شوهرشان و کمی هم با ترس، پیشنهاد مرد غریبه ی خوش تیپی را برای رقص می پذیرند، جلو آمد و وسط اطاق ایستاد.

از پشت میز بلند شد، دست های رزا را گرفت و بی آنکه چشم بندش را باز کند او را به سوی تنها تخت داخل اطاق راهنمایی کرد. او را روی تخت نشاند و از او خواست که لباس هایش را در بیاورد و خودش باز هم به طرف میزش رفت. همان پیراهن دیشب را به تن داشت. شلوارش را در حالی که پاهایش از تخت آویزان بود در آورد. دست هایش را لنگرگاه تنش کرد و به آرامی تکیه داد. صدای قدم های دکتر را که به او نزدیک می شد، شنید.

دکتر او را روی تخت خواباند. بدون دستکش شروع به مالیدن پمادی کرد به کف پاهایش. رزا لرزید. این کار را چند دقیقه، بی وقفه انجام داد. زخم روی سینه ی رزا بار دیگر نگاهش را به سوی خود کشاند. با انگشت اشاره اش زخم را لمس کرد و به آرامی پایین آمد. با تیغه ی دستش فرورفتگی بین پستان ها را لمس کرد و دستش را بر روی پستان چپش گذاشت و به لب هایش خیره شد. چند لحظه در همین حالت ماند. سرش را پایین آورد تا جایی که گرمی نفس هایش را حس کرد. رزا بی حرکت بود، مثل کسی که از شب قبل منتظر این لحظه بوده باشد. نفس عمیقی کشید و همان نفس را بریده بریده بیرون داد.

لب های رزا را بوسید. فقط به رزا فکر می کرد و به اتفاقی که قرار بود چند لحظه بعد بیافتد. رزا به فکر چیز دیگری بود. دکتر دیگر نمی توانست آرام باشد. بوسه های ممتد دکتر، سرش را به ناف زیبای رزا رسانده بود.

صدای باز شدن کمر شلوار دکتر که رزا حتی با چشمان بسته بزرگی سگک آن را حس کرده بود، رزا را کمی ترساند. حرکت های مداوم دکتر که حالا دیگر بر روی جسم بی حرکت رزا دراز کشیده بود، هیچ تغییری در او ایجاد نمی کرد، ولی ناخودآگاه نفس نفس می زد. ناله های کوتاه رزا دکتر را بیش از پیش تحریک می کرد.

بعد از چند لحظه، شاید خیلی کوتاه تر از آنچه فکر می کرد، آرام روی تخت کنار رزا دراز کشیده بود. رزا هنوز هم بی تفاوت بود. دکتر مثل کسی که یادش می آید کار مهمی را فراموش کرده است از روی تخت بلند شد. شلوارش را پوشید و با صدایی لرزان گفت:"می تونی لباس هاتو بپوشی."

قبل از آنکه از در خارج شود زنگ را به صدا در آورد تا نگهبان را خبر کند و آرام زیر لب زمزمه کرد:"شاید فقط همین یک دفعه بود..."

پ.ن: هر چه فکر می کنم می بینم عشق مشروع و نامشروع ندارد. اگر عشق باشد که نامشروع نیست و اگر نامشروع است که عشق نیست. ولی اگر پدیده ی نامشروعی وجود داشته باشد، شاید من به این شکل بیان کردم.

فرستنده: خامه روی کیک برای ملکه مریم

صداهایی که می شنوم

تکانی خوردم و سیب زمینی از دستم توی آبکش افتاد. از روی بار آشپزخانه به اتاق خواب نگاه کردم. گوش دادم. صدایی نبود. دوباره گوش دادم. صدای تلفن همسایه بود که زنگ می خورد. سیب زمینی را از توی آبکش برداشتم و شروع کردم به خرد کردنش. حس کردم انگشتم خیس شده. به دستهایم نگاه کردم وسیب زمینی های قرمز را زیر شیر آب گرفتم. شستم توی دهانم بود که تلفن خودمان زنگ خورد.

با عجله به اتاق خواب پریدم. توی تاریکی گوشی را برداشتم: بفرمایید؟

صدای نتراشیده آنور سیم گفت: سلام، خوبی؟

مکثی کردم و گفتم: آره ممنون، داری میای ؟

_ تا 15 دقیقه دیگه می رسم. چیزی لازم نداری سر راه بگیرم؟

_ نه.

صدات چرا می لرزه؟ _

_ نه...، خوبم

. باشه من دیگه تا شیش و رب خونه م_

باشه_

گوشی را گذاشتم. دکمه ی آی دی کالر را فشار دادم و شماره ها را یکبار دیگر چک کردم. به آشپزخانه برگشتم. جلوی ورودی بار ایستادم. گوشهایم را تیز کردم و گوش کردم.

عقربه های ساعت دیوار آشپزخانه از بالا به پایین در امتداد هم ایستاده بودند. فقط پانزده دقیقه دیگر.

گوش کردم.

آبکش را برداشتم. با یک ورق روزنامه و کارد آشپزخانه به اتاق خواب رفتم. روزنامه را پهن کردم روی تخت و تلفن را از روی پاتختی کنار تخت گذاشتم درست روبرویم، کنار آبکش.

فقط ده دقیقه دیگر.

ماشینی از زیر پنجره رد شد. صدای بلند موزیکش توی اتاق خواب پیچید.

" برو که چشمای دوره گرد تو

رو دلم درد بی درمون می ذاره

نگو مهربونی آوردی برام

نه نگو و و و .... "

بلند شدم. نگاهی به آینه ی میز آرایش انداختم و نگاهی به چشمهای عکس روی میز. قاب عکس را بلند کردم و کنار صورتم گرفتم. به آینه نزدیک شدم. تصویر چشمهای عکس توی آینه و عکس چشمهای تصویر توی آینه درست مثل هم. قاب را روی میز گذاشتم و کشوی میز را بیرون کشیدم. دستم از زیر توده ی لوازم آرایش، سوهان ناخن، بیگودی و دستمال معطر به اون رسید. برش داشتم و بازش کردم. یاقوت های قرمز روی پایه ی انگشتری زرد رنگ . بوسیدمش درست مثل بار اول که اون منو بوسید. به تلفن نگاه کردم و بغلش کردم. گوش دادم. صدای چرخش کلید در به گوشم خورد. جعبه را زیر بیگودی ها جا دادم و با آبکش به آشپزخانه دویدم. عقربه های ساعت روی هم سوار بودند.

چشمهای شوهرم دو دو می زد. آهسته گفتم:

سلام، چه به موقع رسیدی. شلوغ نبود؟

_چرا، ولی راننده خیلی زبل بود.

به دنبالش به اتاق خواب رفتم و تلفن را از روی تخت برداشتم. چقدر دلم می خواست برم دستشویی.

شوهرم کیفش را روی زمین گذاشت و دستهایش را دورم حلقه کرد.

گفتم: نمی خوای دست و روتو بشوری؟

نه. الان فقط یه چیزی می خوام_

_ چند دقیقه دیگه شام حاضر میشه

_ دستی به موهایم کشید و گفت: گرسنه نیستم. مرا روی تخت نشاند و به چشمهایم نگاه کرد. فورا چشمهایم را بستم و گفتم: سرم درد می کنه. الان نمی تونم

_ باشه عزیزدلم. امشب، هر وقت آمادگیشو داشتی.

تلفن زنگ خورد. تکان خوردم. از روی دستهای من، دست شوهرم روی تلفن رفت.

_ الو

_ الو؟ بفرمایید

با ناله گفتم: کی بود؟

شوهرم گوشی را گذاشت و گفت: هیشکی، حرف نزد. بلند شد و پیراهنش را درآورد. به شماره ی روی تلفن نگاه کردم. حس کردم یک سیب زمینی بزرگ توی گلویم گیر کرده. دستهایم را با دامنم پاک کردم. شوهرم برگشت و دستش را زیر چانه ام گرفت. سرم را توی سینه اش پنهان کردم و چشمهایم را بستم.

زیر گوشم شنیدم که گفت: فکر می کنم الان آمادگیشو داری عزیزم.

دبیرخانه به برندگان تبریک میگوید و امیدوار است روند رو به رشد این وبلاگ ادامه پیدا کند.

                                           با تشکر